«Бір жақсы таққа отырса, қырық жігіт атқа отырады» дегендей, мен де Ғиззат ағам таққа отырғанда атқа отырған көп жігіттің бірі едім. Мынау фәни өмірде ортамызда жарқылдап жүрсе, Ғиззекең 70 жасқа толар еді деген оймен ағамды құрметпен еске алып, бірге жүрген кездерден есімде бар естеліктер айтуды, сіздермен бөлісуді жөн көрдім.
Кешегі ел үшін қиын-қыстау кезең болған тұста көптеген қазақ қыздары да майдангерлер сапында басқыншы жауға қарсы ерлікпен шайқасты. Солардың бірі - қызылқоғалық-жылойлық Райхан Қыдырбайқызы Ыбыраева.
Соңғы кезде облыстық, республикалық мерзімдік жарияланымдарда Қазақстанның тұңғыш адмиралы Лев Анатольевич Владимирскийдің (1903-1973) туған жері турасында қате жазылып жүргенін айтқым келеді әуелі. Оны кейбір атыраулықтар «Қызылқоға ауданындағы Рәкөш деген кентте дүниеге келген» деп тұжырымдауға тырысуда. Бұл дұрыс пікір ме? Меніңше, ағаттау қорытынды.
Ұлы Отан соғысында елдің, ұрпақтардың болашағы үшін өзін саналы түрде құрбан еткен атыраулық қаһарман
ҚИСЫМ МЫРЗАҒАЛИЕВТЫҢ ерлігі хақында
Тоқсан тоғызыншы жылдың күз айларының бірінде Алматыдағы Спорт және туризм агенттігі қасынан самбодан ұлттық құрама командасының бас бапкері болған Керей Қойшыбековті көріп қалдым. Қасында дембелше келген бір жігіт бар. Барып амандастым. Спорттың осы түрінен еліміздің құрама командасы оқу-жаттығу жиынын бірігіп өткізу үшін Ресейге жүргелі жатыр екен. Керей ағайдың қасында тұрған әлігі жігіт «Самбодан әлемнің орталығы Кстова қаласы болса, Қазақстанда Тайпақ болады!»-деді. Мен сөзге араласып «Мұқыр!»-деп қалдым. Екеуі де маған қарады. Керей ағайға бұрынырақта өзімнің атыраулық екенімді айтқан болатынмын. Сірә, сол есіне түсті білемін, қасында тұрған жігітке мені нұсқап: «Қошқарбайдың інісі!»-деді. Екеуі күліп жатыр. Әңгімелеріне орынсыз араласқаныма ыңғайсызданып қалдым да мен де еріксіз жымидым. Кейін білдім: Керей ағайдың қасында тұрған жігіт сол кезде самбодан республикалық федерациясының президенті болған Мұслим Оңдағанов екен.
Жуырда Қарабаудың біраз тұрғындарымен бір дастарханда кездескенмін. Ауыл тұрғындары сөз арасында Сембай деген жігітті мақтап отырды. Әңгімелерінен түсінгенім-өз қаражатына Қарабаудың жолын жөндеп берген көрінеді. Жолаушылар үшін аялдама тұрағын салыпты. Бұрын байланыс қатынасы болмаған жерге 6-7 метрлік мұнара да салып берген екен. Өзінің қарамағындағы қызметкерлерге көмегін аямайтынын да айтып отырды.
Мұндай қайырымды жанмен кездесу үшін телефон номерін сұрап алдым. Сөйлесіп көріп едім, өзін мақтағанды аса қаламайды екен. Ауыз тұшытар ешқандай ақпарат бермеді. Сол себепті жергілікті тұрғындардың ол туралы жазған пікіріне жүгінуіме тура келді. Сіздердің назарларыңызға Сағынғалиев Сембай Ахметұлын жақсы білетін Ұлмерек Айтжанқызының «Атырау» газетіне жариялаған мақаласын ұсынып отырмыз.
